مجسمه سازی با استفاده از پیکر حیوانات(دیمین هرست)

از اوایل قرن بیستم، مواد و مصالحی که در هنر استفاده می شدند به طرز فوق العاده ای دگرگون شدند از جهتی پدید آمدن مواد صنعتی جدید، و از سویی دیگر تغییر نگرش هنرمندان باعث و بانی این موضوع بوده اند. مواد وسایلی که تا پیش از این به هیچ وجه نمی توانستند به عنوان ابزاری برای خلق اثر هنری مورد استفاده قرار بگیرند، کم کم دچار تغییر هویت شدند. دیگر صرفا وجود رنگ روغن و بوم برای خلق اثر نقاشی یا سنگ و تیشه برای ساخت مجسمه ضروری نبود. از دهه 1910 که پیکاسو وبراک، کلاژ را با نقاشی هایشان ترکیب کردند و اشخاصی مانند مارسل دوشان و من ری برای خلق آنارشان از اشیا حاضر و آماده اطرافشان استفاده کردند؛ تا دهه 1960 که هنرمندان سبک پاپ آرت از جمله اندی وارهول، کلاوس اولدنبرگ و روی لیختن اشتاین از مواد آماده و کالاهای تجاری مانند تلویزیون های کهن، قوطی های سوپ، جعبه های شوینده ها، کتاب های کمیک و وسایل و مبلمان خانه ها در خلق آثارشان استفاده کردند، مواد و مصالح هنر همواره درحال تغییر و تحول بوده است. دیمین هرست اما این روند را به طرز غریبی متحول کرده است. او حیوانات و موجودات زنده را، از دام ها مانند گاو و گوسفند و اسب و خوک گرفته، تا حشراتی مثل مگس ها و پروانه ها را ماده اولیه خلق آثار (مجسمه سازی) خود قرار داده است. وی در مواردی حتی به انسان ها نیز رحم نمی کند و از اسکلت ها و جمجمه های واقعی برای انتقال ایده خود استفاده می کند. در این میان برخی او را دیوانه ای جانی میدانند. و برخی ذکاوت هنری او را می ستایند. مقصود این مقاله آن است که با بررسی جزئی تر پیش زمینه ها و موضوعاتی که الهام بخش هرست بوده اند و نگاهی دقیق تر به این مجموعه و دیگر آثار او و بازخوردهایی که در طی سالیان از جهات مختلف به آن وارد شده است، پاسخگوی این سوال باشد که آیا این حیوانات مرده زندانی در قفس های شیشه ای واقعا هنر محسوب می شوند و یا صرفا وسیله ای برای تجارت و به دست آوردن شهرت هستند؟