درباره هنر

جوزف کوسوت بر این باور بود که «ایده هنر» و «هنر» در واقع یکی هستند و این ایده یا مفهوم برای اثبات هنر بودن خود نیازی به توسل به چیزی در خارج از قلمرو هنر ندارد. در همین نقطه اصالت ایده در هنر مفهومی، در برابر کیفیات زیبایی شناسی قرار گرفته و عملا به افول آن می انجامد. کارهای مختلف کوسوت، همانند تعریف واژگان، فاقد اهمیت بصری بوده و صرفا از جنبه مفهومی قابل توجیه هستند. یکی و سه صندلی و یک و پنج ساعت نیز به جای هرگونه آفرینش تجسمی، به روابط نشانه و معنا و قیاس ذهنی بین اشکال مختلف ارائه توجه دارند و لذا یک ایده تحلیلی و یا شاید تحلیل یک ایده را مطرح می سازند.

سول لوویت، در نوشتار «پاراگراف هایی درباره هنر مفهومی» ایده یا مفهوم را عنصر محوری و مهم ترین جنبه این هنر معرفی میکند: «وقتی که هنرمند شکلی مفهومی از هنر را مورد نظر دارد، معنایش این است که همه تصمیمات و برنامه ریزی ها پیش از انجام کار صورت گرفته و اجرا دیگر یک امر سطحی و ظاهری است. در این وضعیت «ایده» تبدیل به یک ماشین می شود که هنر را بر محور خود تولید می کند.» او برای جلوگیری از سقوط هنر مفهومی به ورطه پیشنهادهای روشنفکرانه خشک و بی حاصل، راهبردهایی محتاطانه را توصیه میکند، از جمله این که: «ایده لازم نیست حتما پیچیده و غزیب باشد. بسیاری از ایده های موفق، به طور باورنکردنی ای ساده هستند.» وی سپس در نوشتار«جملاتی در باب هنر مفهومی» این هنر را بیش از این با جوهر شهودی هنرهای تجسمی همراه می خواند:«هنرمندان مفهومی رازگرا هستند، به جای آن که منطق گرا باشند. ارزیابی منطقی، قضاوت های جزم اندیش را تکرار می کنند. در حالی که قضاوت های غیرمنطقی منتهی به تجربه جدید می شوند.